Een leerkracht met Chinese roots die les zou geven over de cultuur van haar volk leek mij een ideale gelegenheid om uit eerste hand meer te leren over dat voor ons toch zo weinig bekende land en de cultuur. Het was een schot in de roos!

Mijn medeleerlingen en ikzelf werden echt geboeid door het thema en de enthousiaste en soms aanschouwelijke manier waarop Sharon X. P. Long ons honderd uit vertelde over haar land en de cultuur van haar volk. Het is ook niet alleen luisteren maar soms ook doen: leren eten met eetstokjes, Chinese karakters schrijven, het “Chinatown” van Antwerpen verkennen en er de echte Chinese keuken proeven.

In de lessen over de Chinese cultuur werden mijn medestudenten en ikzelf zo geboeid door het thema dat de leerkracht soms overrompeld werd door onze talloze vragen en dat ze een deel van het onderwerp van die les verder moest behandelen in de volgende les. Van uit die nieuwsgierige belangstelling was het maar een kleine – en eigenlijk evidente - stap naar het ook willen leren van de taal. Taal en cultuur zijn immers onlosmakelijk verbonden. Het is geen eenvoudige studie en maar van ver te vergelijken met het leren van een Europese taal, maar het loont echter wel de moeite. Het vergemakkelijkt contacten leggen en doet mensen je vriendelijk toelachen. Voor jezelf is het ook heel bevredigend ook al kan je aanvankelijk alleen maar een heel eenvoudige conversatie voeren.

再见 (zàijiàn) Tot ziens.

Één avondje in de week iets bijleren en toch niet het gevoel hebben dat je terug op de schoolbanken zit. Niet teveel dat moet, geen onoverkomelijk huistaken of lessen die moeten gekend zijn tegen de volgende les. M.a.w perfect combineerbaar met een druk gezinsleven. De docente presenteert ons mooie items, teksten en de discussie kan beginnen en ja er wordt wel eens afgeweken maar dat kan ook.

Bij gebrek aan praktijk bevond mijn Frans zich onder een dikke laag stof! Met pensioen zijnde, wou ik daar wat aan doen. ETA (de voorloper van Itaka) vond ik wel geestig en een beetje dubbelzinnig klinken. Tref ik daar een uitstekende en gemotiveerde professeur, die de oorsprong van mijn fouten feilloos doorziet, bovenop een toffe groep medecursisten. Elke week een paar fijne uurtjes, met "la porte fermée"(nvdr: dan wordt er enkel Frans gesproken): een gewoonte die ik wil volhouden zolang ik kan!